Minutenlang. Ik stond een keer in een oude kerk gebiologeerd te kijken hoe een
restaurator, beetje bij beetje, een oude wandschildering uit de Middeleeuwen opknapte.
Met een mini-penseeltje kwamen de vroegere kleuren weer tevoorschijn.
Ik had eigenlijk geen tijd. Leidde een groep op een rondreis langs oude, Europese universiteiten. Boeiend en inspirerend werk, dat wel. Maar hier, in deze kerk van het Spaanse Salamanca, wist ik dat ik in een volgend leven restaurator zou willen worden.
Dat volgende leven kwam sneller dan gedacht.
In Coronatijd zat de wereld op slot en ik besloot schilderijen te gaan verzamelen. Die kwamen per post. In dozen en doosjes. Goed ingepakt, maar vaak grijs en grauw van kleur. Of vergeeld, met de neerslag van jarenlange keukendamp en vooral nicotinelucht op het oppervlak.
‘Hoe vuiler, hoe beter’, was mijn adagium. Met alle tijd van de wereld en piepkleine wattenstaafjes ging ik de vervuiling te lijf. En zo werd het werk van menig schilder herboren. En kreeg het een tweede jeugd.
Zoals dit schilderij van J.L. Verbrugge van wie niet zo veel werken bekend zijn. Hij heeft een fraai ‘riviergezicht’, gemaakt in de buurt van Hasselt, en ik heb een jachttafereel ‘Ruiters op vossenjacht’ van zijn hand ontdekt. Een vrij onbekende kunstenaar dus die onvermeld blijft in de officiële kunsthandboeken.
Nu het winterlandschap is gereinigd, komt niet alleen het kunstwerk tot zijn recht, maar ook het vakmanschap van de schilder.