Een van de manieren om een schilderij ‘oud’ (en dus waardevol) te laten uitzien is er motorolie over uitgieten. Hetzelfde verouderingseffect bereik je als je een schilderij in sepia-kleuren schildert. Deze donkere, okergrijze kleur is vernoemd naar de bruinige kleurstof die uit de inktzak van de zeekat werd gehaald. Sinds 1840 wordt sepia synthetisch geproduceerd en hoeven er geen inktvissen meer te sneuvelen om deze kleurstof te verkrijgen.
Dit werk van de onbekende schilder ‘A. ’t Hooft’ is overduidelijk in sepia-kleuren geschilderd. Het is een kopie van een bijzonder fraai schilderij van de 19e eeuwse kunstenaar Lodewijk Johannes Kleijn (1817-1897), maar deze kopie haalt bij lange na niet de kwaliteit van het origineel. Vooral de uitwerking van de mensen op het ijs is zwak. Dat geldt ook voor de wolkenpartij.
Nu vermoed ik dat de kopiist, A. ’t Hooft dus, een nijvere amateurschilder is of was die zijn uiterste best deed zijn 19e eeuwse voorganger eer aan te doen (alhoewel: waarom zette hij dan zijn eigen naam onder het doek alsof het zijn eigen werk was?). Hoe dan ook, in mijn ogen is het geen schandaal als ik, met een afbeelding van het oorspronkelijke werk van Lodewijk Johannes Kleijn bij de hand, een poging doe het werkstuk van ’t Hooft ietsje meer in lijn te brengen met dat van zijn illustere voorganger. De sepia-kleuren sneuvelen daarbij het eerst, waardoor het schilderij een frisse uitstraling krijgt. Ook de mensen, de bomen en vooral de ijsvloer krijgen een grondige remake.
Of het nu beter geslaagd is, weet ik niet. Maar ik vind het werk nu wel de moeite waard om het in de huiskamer op te hangen.