Een fraai schilderij van de Brabantse kunstschilder Joseph Brocken (1917-1994) die gefascineerd was door het spel van licht en donker.
Jarenlang hield hij er in Kaatsheuvel een eigen kunstgalerie op na, waar hij zijn eigen werken verkocht. Toen Brocken overleed, is de galerie overgenomen door zijn dochter Toos. Ik sprak haar vanochtend telefonisch. Op die manier kom je dingen over een kunstenaar aan de weet die nooit en te nimmer in een officieel naslagwerk te vinden zijn.
“Mijn vader was een autodidact,” zegt Toos aan de telefoon. “Hij heeft in Waalwijk bij Theo van Delft, een kunstenaar van formaat, korte tijd schilderlessen gevolgd, dat wel. Maar na een paar weken kwam die man naar hem toe en zei: ‘Van mij kun je niks meer leren, misschien ik van jou wel’. Toen is mijn vader maar gegaan.”
Ook vernam ik van Toos dat het werk van haar vader over de hele wereld verspreid is. Hoe dat komt? Joseph Brocken ging vaak met zijn schildersezel, klapstoeltje en verfspullen naar Volendam om daar op een dijk te gaan werken. Vlak langs de meest favoriete toeristische wandelroutes plaatste hij zijn schildersezel en toog hij aan het werk.
De halve wereld bezoekt Volendam en talrijke toeristen, eerst vooral Amerikanen maar daarna ook Japanners en Chinezen, spraken hem daar aan. Menigeen raakte door de man en zijn werk gefascineerd en kocht ter plekke een schilderij. Een ‘echte’ Brocken, op handzaam formaat geschilderd zodat het werkje probleemloos in een reiskoffer kon worden meegenomen, dat spreekt voor zich.
En als de avond viel en de Volendamse vissers met een rijke buit binnenvoeren, keerde ook Brocken met een dikke portemonnee huiswaarts.
Maar zodra hij thuis was, in zijn atelier, begon het ‘echte’ werk. Dan leefde hij in alle rust zijn echte passie uit en schilderde hij prachtige wintertaferelen.
In groot formaat.