De schilder ‘J. Borghout‘ heeft een heel eigen, kenmerkende stijl. Hij toont steevast fraaie winterlandschappen met bevroren sloten die links of rechts geflankeerd worden door schamele boerenhuizen, met daarachter hooimijten, molens en oeroude bomen. Zijn vakmanschap blijkt niet alleen uit de uitstekende composities, maar ook uit de fraaie en nauwkeurige afbeelding van schaatsende mensen op het ijs. Hij heeft een geheel eigen en zeer herkenbare ‘huisstijl’. Zo schildert hij op al zijn werken forse bomen die steevast dezelfde dikke takken hebben. Apart is ook, dat hij op verschillende schilderijen, rechts beneden op het doek, steeds een man afbeeldt die een kind op een slee voortduwt.
Zijn ‘ijs’ is altijd blauw van kleur, bijna azuur. En daarmee wijkt hij af van hoe ‘ijs’ gebruikelijk wordt weergegeven: bijna zwart.
Bij wijze van proef plaatste ik een schilderij op Marktplaats om te kijken wat mensen voor een dergelijk schilderij over hebben. Naast de gebruikelijke koopjesjagers, met onzinnige biedingen, dook er ineens iemand op die me het volgende mailde:
“De schilder heet niet Borghout. Het is: J. Burghout. Een familielid van mij. Zijn werk is helaas niet veel geld waard, maar het zijn hele leuke schilderijen. Ik wil het wel van je overnemen voor 25 euro. Ik hoor graag van je.”
Voordat ik op dit bericht reageerde, ging ik zelf op onderzoek uit, bezocht een paar veilingsites op het internet en antwoordde de man ’s avonds laat: “Bedankt voor de naamcorrectie. Leuk dat u familielid van hem bent! Over de prijs gesproken: zijn werken blijken zeer gewild te zijn en brengen bijvoorbeeld op de veilingsite Catawiki tussen de 300 en 400 euro op. Ik verzamel winterlandschappen en vind die van uw familielid kwalitatief uitstekend. Ik snap dat u het werk voor 25 euro zou willen hebben. Wie niet? Groeten.”
Zes minuten later (23.56 uur) stuurde hij deze mail: “Mijn bod van 25 euro is inderdaad niet veel, maar een begin. Een Burghout verkopen voor 300 euro zou een absoluut record zijn. Wat heel gangbaar is, is rond de 100 euro. Maar goed, ik moet ze ook doorverkopen. Als ik er nou 10 euro bij doe?”
Ik had dus met een handelaar van doen. Iemand die zich voordoet als familielid maar gedraagt als een regelrechte ‘bietser’.
Hij deed me nu denken aan die oude mannetjes van vroeger, die doortrapte postzegelverzamelaars, die mij als kind kostbare zegels probeerden af te troggelen. Die niet wisten dat ik de cataloguswaarde van al die zegels uit mijn kop had geleerd. Die met hun bod bot vingen.
Ik stuurde het bietsende ‘familielid’ nu een afbeelding van een schilderij van Burghout toe dat via Catawiki was verkocht. En de prijs van dat kunstwerk: 380 euro. Met deze tekst: “Het is nooit te laat om te leren.”
Inmiddels was het 23.59 uur. Bedtijd dus.