Ruige berglandschappen, donkere wouden bij een ondergaande zon, woest stromende beken, diepe ravijnen en onheilspellende avondluchten… De Russische schilders Ivan Shishkin, Valentin Serov, Aleksej Savrasov, Fyodor Vasiliev en Ylius Clever waren de grootmeesters van het genre. En juist deze landschapsschilders zijn de grote helden van de maker van dit schilderij, Robert Braginsky (1987).
Ook nu zijn geboorteland, Oekraïne, zwaar belaagd wordt door honderdduizenden Russische soldaten en huurlingen, blijft hij zijn oude liefde, de Russische landschapskunst, trouw.
Ooit kopieerde hij de werken van deze grootheden, maar toen hij genoeg vaardigheid met het penseel en zelfvertrouwen had opgebouwd, ging hij zijn eigen weg.
Robert Arturovich Braginsky is een romanticus, die de ongerepte natuur in zijn grootsheid wil weergeven. Kunst is voor hem alles, ook de oplossing voor wereldconflicten. “Het gaat voor mij om gemoedsrust, evenwicht en het streven naar een spiritueel ideaal,” zegt hij op zijn website. Hij woont in het westen van Oekraïne.
Ik trek de stoute schoenen aan en neem vandaag contact met hem op. Ook om van hem te horen hoe het is om in oorlogstijd te schilderen.
Van verbittering of angst is bij hem geen sprake: “Het gaat geweldig. Ik voer mijn persoonlijke oorlog in de culturele ruimte. Ik laat me niet belemmeren; ik zie de oorlogstoestand als een stimulans om verder te groeien in mijn vakmanschap.”
Ik laat het onderwerp verder rusten en vraag Braginsky wat hem bezielde om ‘mijn’ schilderij te maken?
“Het schilderij geeft de atmosfeer, de spirit weer van mijn geboorteplaats. Ik heb er al mijn jeugdherinneringen in verwerkt, van het spelen met mijn kameraadjes in het dorp, de koude winters… Ik zat voor het eerst van mijn leven op een slee, getrokken door een paard… het was een ongelofelijke ervaring. Onvergetelijk.”
Ik kijk naar het schilderij en zie een dolgelukkig kind. Niet eens zo lang geleden in Oekraïne.
