Aan elk schilderij kleeft een verhaal en elk verhaal prikkelt op zijn beurt de verbeelding. Wie een boek leest maakt eigenlijk een innerlijke reis. Door de woorden van de schrijver word je fantasie geprikkeld. Je verbeeldingskracht doet zijn werk, waardoor je jezelf kunt verplaatsen in de hoofdrolspelers, de avonturen die zij meemaken en de landschappen die ze bereizen . Hun tocht door het leven wordt, voor een tijdje, ook de jouwe.
Soms heb je de neiging om in de ‘echte’, door de auteur beschreven werkelijkheid, op zoek te gaan naar de overeenkomsten. Zo togen mijn goede vriend Willem Nicolaas Al en ik er een keer op uit. We hadden voor onze boekenlijst ‘De madonna van Nedermunster’, een novelle van de magisch-realistische schrijver Hubert Lampo, gelezen en waren daar zo van onder de indruk dat we besloten het Vlaamse Oudenaarde te bezoeken. Want het verhaal van Lampo speelt deels in die oude, monumentale stad en in de omliggende Vlaamse Ardennen.
‘De madonna van Nedermunster’, ik kan niet anders zeggen, was een kippenvelverhaal. Althans voor de pubers die wij toen waren. Ik weet trouwens niet of ik het nu, een halve eeuw later, nog zo zou waarderen. Het verhaal gaat over een archivaris die voor een onderzoek op pad gaat. Hij komt in het prachtige stadje Oudenaarde terecht waar hij een kort avontuur beleeft met een bijzondere vrouw. Ze blijkt een soort oer-vrouw te zijn, heks en maagd en van alle tijden. Tussen de bedrijven door beschrijft Lampo ook de schoonheid van oude Vlaamse gebouwen en eeuwenoude volkse tradities.
Zoals gezegd, dit soort verhalen doet een puberhart sneller kloppen.
De werkelijkheid haalde het echter niet bij onze verbeeldingskracht. Oudenaarde was mooi, maar niet magisch. En de Vlaamse Ardennen, tenminste het deel dat wij ervan bezochten, was nogal bebouwd en ook niet zo heuvelachtig als gedroomd. Er was gelukkig wel een moment, dat onze dromen even bewaarheid werden. Dat gebeurde toen we in de buurt van het plaatsje Ename op een bedevaartroute belandden waar gelovigen in processie voorbijtrokken.
Maar al met al haalde de werkelijkheid het dus niet bij het boek.
Piet Willequet (1950) maakte deze winterschildering van de Vlaamse Ardennen. Van deze kunstenaar wordt gezegd dat hij “met de kracht van zijn palet, de zachtheid van zijn poëzie en zijn eindeloos streven naar verdieping en perfectie, met oeverloos geduld en indrukwekkende precisie de Vlaamse Ardennen restaureert, zoals ze voor altijd moeten blijven, onaangetast en ongeschonden.”
Over restauratie gesproken, voor mij herstelt Piet Willequet met dit fraaie werk de puberdroom waarmee ik ooit op pad ging. En krijg ik alsnog wat de werkelijkheid destijds niet kon waarmaken.