Sommige speurtochten lopen op niets uit. Zoals de zoektocht naar de maker van dit schilderij.
Toen ik het schilderij voor het eerst zag, was ik er gelijk door gecharmeerd. Het oogt als een naïeve of expressionistische variant op het werk van Anton Pieck. Woest en lieflijk tegelijkertijd. Onduidelijk is of het door een heuse kunstenaar is gemaakt of door een amateur? Of een kind wellicht? Misschien biedt de signatuur links beneden houvast. Er staat ‘A. Jaumotte‘, een mij volstrekt onbekende naam.
‘Jaumotte’ klinkt on-Nederlands en omdat het een sneeuwlandschap is, vermoed ik dat we met een kunstenaar (of amateur) uit België van doen hebben. Zou een blik in de ‘Piron’, de Belgische ‘kunstbijbel’, meer informatie opleveren?
De naam Jaumotte komt inderdaad voor in dit standaardwerk. Maar de daarin beschreven kunstenaar blijkt Gaston te heten. Dat strookt natuurlijk niet met de signatuur ‘A. Jaumotte’.
Biedt Google wellicht raad? Als ik de naam “A. Jaumotte” in het zoekscherm intik, beland ik al snel bij een mogelijke kandidaat. Ze heet “Annette Jaumotte”, een Waalse schilderes die abstracte werken maakt die ze mooie namen geeft als: “Lieu Sacré”, “Initiation” en “Retour de Nice”. Ze gooit hoge ogen bij een kunstcriticus, lees ik op haar website. Hij is lyrisch over haar werk. Sterker nog, hij gaat er helemaal van uit zijn dak:
“De schilderijen van kinesioloog en schilder Annette Jaumotte zijn een poort naar een magische wereld waar het evenwicht tussen fauna en flora is hersteld, met kracht, zonder dwang of angst. In deze droomwereld wordt de kunstenares een deel van haar creatie, het is deze wereld die de boom overeind houdt die de vogels en hun gezang beschermt, het is de meerjarige plant die permanent bestaat, het is de wind die waait als een verre herinnering.”
Grote woorden. Die moet ik even rustig tot mij nemen. Dan lees ik verder:
“Annette is ons pad naar de oneindigheid van haar werk dat ons deze echte verbeelding onthult, door de sprankelende kleurenreeksen die ons laten meedeinen en vervoeren, die worden gecreëerd, die worden gevormd, die zich onderscheiden en die verloren gaan. Abstractie leidt ons naar een verbeelding die zich opdringt in een structuur, een landschap, een vorm. We worden meegesleept in deze mysterieuze, aangename en betoverende schilderijen die ons pad naar het mysterie van het leven verhelderen.”
Ik bewandel een meer praktisch pad en besluit haar een mailtje te sturen. Want ik wil weten of Annette de schilderes van het winterlandschap is. Niet één keer, maar ettelijke keren mail ik haar, in de hoop dat zij me weet te vertellen of ‘mijn’ Jaumotte ook de hare is. Ondanks mijn herhaaldelijke pogingen, laat zij Annette niets, maar dan ook helemaal niets van zich horen. Zou het winterlandschapje een jeugdwerk zijn waarvoor ze zich nu schaamt? Omdat het schilderijtje “ons pad naar het mysterie van het leven” niet verheldert?
Hoe dan ook, dit pad loopt dus dood. Ik geef de moed niet op, zoek verder op het internet, en ontdek op die manier twee andere, mogelijke kandidaten. De eerste is ‘André Jaumotte’ (1919-2016), ooit een beroemdheid in het land der Belgen die behalve baron, ook ingenieur en hoogleraar was. En, zo meldt wikipedia, ook nog eens Grootofficier in de Leopoldsorde en de Kroonorde, Commandeur in het Legioen van Eer en in de Orde van de Heilige Schatten. Los daarvan gaf hij over de hele wereld spreekbeurten en werd hij in de wetenschappelijke wereld overladen met talrijke eredoctoraten. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat deze beroemde, hoog onderscheiden Jaumotte de maker zou kunnen zijn van mijn winterlandschapje. Misschien een gebrek aan verbeeldingskracht mijnerzijds, maar ik zie hem niet in zijn schaarse, vrije uren met een penseeltje in de weer.
Dan ontdek ik nog een andere André Jaumotte, huisschilder van beroep, die in 2009 in het Waalse plaatsje Graide, vlakbij de Franse grens overleed. Alweer een onwaarschijnlijke kandidaat, want zou iemand die dag in dag uit, voor zijn beroep, huizen beschildert, in zijn vrije uren gepassioneerd besneeuwde huisjes schilderen?
-wordt vervolgd-